Yasımız çok büyük. Acımızla kavruluyoruz. Kelimelerin anlamsız kaldığı hatta çok aciz kaldığı dönemlerden geçiyoruz.
Çok canımız gitti. Çok insan sevdiklerini ,evlerini ve anılarını kaybetti. Deprem bir doğa olayı olsa da insan ihmalinden
kaynaklı acıyı daha derin taşıyoruz. Sağlam yapıların olması, önlemlerin alınmış olmasıyla ilgili sorular kafamızı meşgul ederken
bundan sonraki süreçlerde depreme dayalı ihtimaller bizi hasta etme noktasına taşıyacak gibi görünüyor.
Milletçe yorgunuz. Umudumuz baki olsa da güven duygusuyla sorunumuz ne olacak bilmiyoruz. Bu yüzden bu sarsıntıyı
hazmetmek güven duygusunu tekrar sağlamak biraz zaman alabilir. Zaman birlik olma zamanı. Yaraları birlikte saracak
birlikte iyileşeceğiz. Bastırmadan, acılarımıza merhem olacak sevgi ve dayanışmanın kapılarını her daim birbirimize açık tutacağız.
Neler yaşıyorsak, neler hissediyorsak ne eksik ne fazla olduğu haliyle...Yardım etmenin tek bir yolu yoktur. Direnmeyi
bırakmak, bunu hissetmemeliyim dediğimiz hislerin tümünü oldukları haliyle hissetmek kendimize ve başkalarına
yardım edebilmenin ilk koşuludur. Hepimiz görünmez iplerle bağlıyız birbirimize. Kenetlenerek ve umudumuzu yitirmeden
daha yaşanılası hayata sorumluluk bilincimizi açık tutmalı ve kalbimizden iyi niyeti hiçbir koşulda eksik etmemeliyiz.
