Uzun zaman oldu. Değişir mi diye düşündüğümüz hal ve gidişler, savrulduğumuz ortak alanlar...kasıp kavuran, hepimizi etkileyen durumlar..
Zira tık yok hiçbir şeyde. Yolun gidişatı varma noktasından çok uzak. Karanlık da epey. Canımı acıtıyor yıkık dökükler arasında gördüğüm
çocuk manzaraları. Gözlerine bakamıyorum, korkunun derinliğinde kaybolacağımı biliyorum. “Dünyaya ne oluyor?” diyen ürkek bir çocuk sesi zihnimde.
Savaşın bütün karanlığını içten içe yaşayan biçare hayatları görmezden gelinme duyarsızlığına, politik kılıflarına sayıp sayıştırıyorum.
Ortak insanlık deneyimi diyorum. Bana, sana özgü bir durum değil. Yani hepimiz yaşadığımız, kabul edemediğimiz insanlık dramından bir nebze de olsa ortağız. Acılarına saygı duymadığımız tüm hayatlardan biraz mesulüz. Hayatla bağımı koparmadan, iç sesim çığlıklara dönüşmeden aklımı ve zihnimi korumak zorundayım. Sürüden çok uzaktayım. Yol belirsizliklerle dolu. Kaybolma pahasına olsa bile duyarsız, hakkaniyetsiz o sürüye dahil olmayacağım.
Depremle gelişen tecrübeler başka acılarla büyüyor. Şaşırtmıyor beni insana dair hiçbir şey. Tüm bunları normalleştirmeyi kabul edemiyorum. Susmayı, unutmayı kabul edemiyorum. Bildiğim bir şey hayatın çok büyük olduğu. Suyun akıp yolunu bulacağı günleri elbet göreceğiz.
