Her mevsimin ayrı bir ahengine şahit oluruz. Bütünleşiriz adeta güzellikleriyle.
İnci gibi dizilen ayların ayrı bir havası, ayrı bir ışığı ve şarkısı olur.
Temmuz güzeldir çünkü bağrında rengarenk açar ortancalar. Kışın dinlenen, çiçeklerini yılda bir kez açan ortancaların
coşkusuna dahil olmamak mümkün mü?
Ruhum dinlenir benim ortancalarla...severim çiçeklerini hayallerimi atarım kucaklarına, nazlı nazlı süzülürler bir temmuz akşamında...Tıpkı doğa da olduğu gibi insanın da kendine özgü ahengi, ışığı ve şarkısı olmaz mı?
Sevgiyse dilin nağmesi aşktır şarkıların...yakmaz yıkmaz öyle dokunur kalbe güzelce. Işığına kim direnebilir o zaman?
Havana, suyuna kodlamışsan iyiliği değersizleşmez bu dünya senin o güzel kalbinle.
Bi kere nazik olmalıyız ruhumuzla. Kendimizi korkutmadan ,zihnimizi okşamalı, bedenimizi sevmeliyiz. Başkasından onaylanmayı istemeden yeterli olduğumuza inanmalıyız. Mutluluğu beklemeden o mutluluğun biz olduğumuz inancıyla yaşadığımız dünyaya ilkelerimiz ve bakış açımızla nice güzel mutluluk tohumları ekmeliyiz.
Bilmeliyiz ki toprak gevşemezse, içine o yeni tohumu nasıl alacak?
Arınmalıyız her şeyden önce. Çözülmeliyiz. Emin olduklarımızı bırakmazsak ,yeni hayaller, fikirler ve ihtimaller nasıl doğacak?
