Dünyanın bilinmez halini anlamaya çalışırken, başka anlamadığımız nokta omuzumuza sürekli binen
ve yinelenen yükler oldu. İnsanın kendi evi yani kendi ocağı yabancılaşır mı insana?
Yabancılaştık, yalnızlaştık toprağımızda. Bir avuç mutluluğa bel bağlarken yüreğimizi yakan
kayıpları, korkularımızı asla unutmadım. Sığamadım ben hiçbir yere. Yüreğimde deprem korkusu hala devam ederken, acı kayıplarla
birlikte normalleşme sürecinin ışık hızına ben şahsen yetişemedim. Ne acıdır ki; değer yargılarının paspası altı edildiği bu zalim zamanın öğretisi savaşla birlikte epey acı oldu Bilanço ağır insanlık sınıfta kaldı. Bunca acıyı bilmek ve hiçbir şey yapamamak, avazım çıktığı kadar ''Derdiniz ne'' diye
bağırmak istedim günlerce. Biliyorum hayat daima sütliman olmadı olmayacak da...Ve nihayet bitiyor koca bir yıl.
Hüzün yılı olan 2023 ü uğurlarken, umutlar da güncellemeler olacak mı? Elbet olacak.
Başa çıkamadığımız, kontrolümüzün dışında büyüyen durumlara fazlasıyla maruz kaldığımız bu sıkıntılı süreçlerden bir an önce çıkmayı ve
güneşe doğrudan teslim olmayı düşünüyorum.
Zor ve meşakkatli bir yılı geride bırakmak, umuda doğru yorulmadan yürümek, yürümek istiyorum.
Kocaman dalgaların yorgunluğunu bi küçük saf sevginin kıyışında dinlenerek ve tazelenen kararlarla yola devam diyorum.
Güvenli,anlamlı ve yakın ilişkiler bize güç verir. Torunum Uygar'la her gün yeniden şifalanıyor, dünyayı onunla daha çok seviyorum.
Hayatın dalgalarıyla daha kolay baş edebildiğime inanıyorum.
Yolum ve 2024 mottom:
Yaşamın içindeki mucizevi güzelliklere gözlerimi açmak, her anın geçici olduğunu anımsayıp ,yaşamı kutlamak ve tabi ki
her daim hakkaniyetle var olmak. İyimserliklerle dolu bir yıl bizimle olsun.