Çok değiştiğimiz bir yıl oldu ,olmaya da devam ediyor. Herkes farklı, anlaşılmayan bir ruh hallerine bürünmüş.
Manadan çok uzakta. Gözlemlediğim ortak olan konu: Hissizleşmek, duygusuzlaşmak.
Empatiden çok uzak ,gerçeği kamufle ettiren hissiyatımızı, sanki cımbızla çekerek yok eden bir sistemin teknolojik ağında
gerçek insanlar olmayı bi şekilde unuttuk .''Üzüntü, mutluluk, endişe, kızgınlık'' v.s bütün bu duygular bizim içinse birini yaşamamak için diğerlerini yok saymamız gerekmiyor. Ağır koşullardan bunaldığımız bugünler de millet olarak hiçbir şeyi sorgulamamaksızın, konuların üzerini üçer beşer atlayıp sadece yazın bunaltıcı sıcağını konu edecektik. Kaçındığımız konular konuşulmadan raflarda yerini alacak ve zamanla tozlanmaya mahkûm olacaktı .
Ve öyle de oldu. Farklı deneyimleri beraberinde getiren yaz mevsimini ilk defa sevdim. Ahengi, dokusu ve en önemlisi kadersel hikayesi ile bambaşka bir mevsim oluverdi . Meydanın ortasında beliren ağacıma o gün başka dokundum. Enerjimiz birleşti bir ikindi sıcağında. Dalını, yapraklarını hissetmek istedim, olmadı yeşilini sevdim. Mistik yanımdan ziyade ay ışığının denize yansıyan mavisini sevdim son Temmuz akşamında.
Sıcak esen ama bunaltmayan esintisi bir şiir mırıldanır gibiydi. Kelimesini sevdim. Ezberledim o anda.
İlklerin telaşıyla birlikte masumiyet sarıyordu her yeri. Yanı başımda Masumiyet Müzesi. Bu anı unutamam.
Zaman hızla geçerken, uzun bir sessizliğin ardından anlamaya çalışmakla var olmak arasında gidip geldiğim bi zaman dilimine neler söyleyebilirim?
Iskalanan hayatın değeri, geçen her bi zamanın altın kıymeti tartışılamayacak kadar gerçekti.
Yakın aynı zaman da uzak şehirler gibidir bazı hikayeler. Masum ama mahrumiyetlerle dolu...sesini, iki kelamını hatta ışığını içine
hapsedip yokluğunu yansıtan...Gerçekse bir şey, mazeretler tutar mı? Aksine her şeye rağmen gerçekleşir...mazeretler bİ gün mutlaka kalbi yorar...oysa bak dün de bitti. Ne değişti? Hiçbir şey.